کـومـه

<وب نویسه هایی از فرهنگ, سیاست و اجتماع>

خانه | پست خونه | | XML |

تعلیق

زندگی مراحل مختلفی دارد.از همان لحظه اول که متولد می شویم پا به صحنه بازی ناخواسته ای می گذاریم که بالاجبار تا انتهایش را باید طی کنیم. درست مانند یک بازی کامپیوتری که در پایان هر مرحله اگر پیروز باشی سربلند به مرحله بعد می روی حتی این بازی مانند همان بازی کامپیوتری رمز ها و میانبرهایی دارد که دست نایافتنی هم نیستند ولی شاید کمی ناجوانمردانه باشد و خالق بازی راضی به استفاده از آن نباشد.
این روزها که ترم آخر دانشگاه را پس از چهار سال تجربه می کنم باید اعتراف کنم که کمی مایوس شدم و می ترسم. وقتی دوستانی را که یک سال از من بزرگتر هستند، می بینم، می ترسم. آن ها که در برزخ سربازی گرفتار آمده اند. از طرفی فارغ التحصیل شده اند و آزمون ارشد را هم که امتحان داده اند و جوابش را هم نیاز به اعلام ندارد، از طرف دیگر تا کارت پایان خدمت در دست نداشته باشی شاغل شدن بسیار سخت است. نظام وظیفه هم که ظاهرا به خاطر کمبود بودجه از خدا خواسته تعویق می زند پشت تعویق. کسی که چهار سال درس خوانده و در اوج از دانشگاه بیرون آمده باید برود شب بیدار بماند و با اسلحه نگهبانی بدهد یا اینکه در فلان واحد انتظامی کار کند و خلاصه به لطایف الحیل آنچه آموخته تماما از مخ مبارک بپرد.اوج بد سلیقگی. مگر مملکت متخصص لازم ندارد تا پیشرفت کند؟ چرا یک مهندس عمران باید دو سال برای خدمت به کشورش دنبال معتاد و مفنگی بدود؟ شکر خدا پروژه عمرانی کم نداریم که از توان این نیروها استفاده شود و هم تجربه ای برای کار آینده این جوانان باشد.
این روزها با دیدن دوستانم با تمام وجود حس می کنم که واقعا بیکاری بد دردیست.بیست و خرده ای سال زندگی بدون ثمر که اگر هم ثمری داشته بالقوه که برای بالفعل شدنش توتیای پایان خدمت لازم است. بعد از هم که اصلا قابل برنامه ریزی نیست. مانند هندوانه ای که نمی دانی داخلش قرمز است یا سفید. آشفته بازار کار را هم که بهتر می دانید. راستی می بینید چه قدر ما سورپریز می شویم اینجا!!!
این مرحله از بازی ، دیدنش و مهمتر این که روزی خودم هم واردش می شوم خسته کننده و کمی ترسناک است. مانند همان گیم های کامپیوتری هم راه هایی برای دور زدن و رمزهای ساده سازی دارد که شایسته از ما بهتران است.

| هادی | 8:30 AM |