کـومـه

<وب نویسه هایی از فرهنگ, سیاست و اجتماع>

خانه | پست خونه | | XML |

در سراشیبی 84

سال 84 جدا رو به زوال است. چند ساعت دیگر تمام می‌شود. یک سال دیگر هم از عمرمان گذشت. به کار‌های کرده و نکرده‌ام فکر می کنم. به برنامه‌هایی که داشتم و انجان شد و نشد و برنامه‌هایی که برایمان ریختند و .... به موضوع‌هایی که ناب و بکر بودند برای وبلاگ نویسی و از سر سهل‌انگاری بیات شدند. تمام امسال مانند فریم‌های نگاتیو از جلوی چشمم، بریده بریده می‌گذرند. اگر حوصله دارید با هم مرور کنیم. بعضی‌هایش جز خاطره جمعی 84 ماست.
84 رو به زوال است.
پارسال در ترافیک متراکم سیاست سال تحویل شد. سالی بود که دو رئیس جمهور داشتیم. همانطور که دو پادشاه در اقلیمی نگنجند، دو رئیس جمهور هم. پس 84 نه سال خاتمی بود نه سال احمدی نژاد. سال ترافیک شعار‌های انتخاباتی که امروز نوستالژیک و شاید مضحک شده باشند. هر ایرانی پنجاه هزار تومان، زندگی خوب برازنده ایرانی و دوباره می‌سازمت وطن دور دوم هم مبارزه با فاشیزم در سنگر صندوق‌های انتخاباتی. البته می‌شود، می‌توانیم غالب بود و ما حیران.
84 رو به زوال است.
پارسال سال پایانی دانشجویی من بود. به شهادت مدارک دوره کارشناسی عمران عمران را گذراندم. تابستانی که در محاصره کتاب‌های طراحی ساختمان بتنی و فلزی و راهسازی بودم. من بودم و دو دوست عزیز و گرما و هندوانه و شر‌شر عرق و ظرف‌های نشسته. آن نیز گذشت. بعدش هم علافی و تعلیق و مثلا خواندن برای ارشدی که مثل همان هندوانه‌های تابستانی در بسته بود و پر ریسک، بدون شرط چاقو. شاید سرخ باشد داخلش، شاید هم توزرد از آب در بیاید.
84 رو به زوال است.
پارسال داغ دیدن را باز هم تجربه کردم و داغ دیدن دوستم را به نظاره نشستم. در تکرار اشارت‌ها و تلنگر‌ها چه بی‌خیال و غره بودم. دچار نسیان شدم. شاید باز هم بشود اما نباید به خود اجازه داد تا چنین شود.
84 رو به زوال است.
پارسال سال حقوق ما بود. سالی که با یک حق دیگرمان هم آشنا شدیم و با جوگرفتگی مسلم بودنش را با تورم ورید‌های گردن، از اعماق وجود فریاد زدیم. آنقدر برای عده‌ای مهم بود که حقوق دیگر را فراموش کردند. شاید توفیر داشته باشد این‌که حق آدم را هم‌وطنان بخورند یا اجنبی‌ها.
84 رو به زوال است.
85 پیش روست.
پیش رو بودن 85 نویدی از امیدواریست. سالی که هنوز نیامده. بکر است. می‌توانی برایش برنامه‌ریزی کنی. برای تحقق آرزو‌هایت. این هم مانند همان هندوانه در‌بسته بی شرط چاقو است.(چقدر زندگیمان جالیزی شد.) امید کم خرج‌ترین و شاید موثر‌ترین و حداقل ترین آرزویی است که می‌توانم داشته باشم.
امیدوارم امسال هندوانه‌هایتان سرخ و شیرین باشد.
85 که پیش روی ماست، پیشاپیش مبارک.

| هادی | 5:09 PM |