کـومـه

<وب نویسه هایی از فرهنگ, سیاست و اجتماع>

خانه | پست خونه | | XML |

تحکیم و مشارکت

چندی پیش روزنامه شرق در گفت و گویی با علی شکوری راد که از اعضای بلند پایه حزب مشارکت است در مورد برنامه های آتی این حزب به ویژه در زمینه انتخابت ریاست جمهوری آینده سوالاتی مطرح کرد.شکوری راد که خود در سال های اول انقلاب از اعضای تحکیم وحدت بود در پاسخ به سوالی در مورد این تشکل دانشجویی به جهت انشعاب و ظهور اختلاف در آن ختم آن را اعلام کرد و مطالبی را مطرح کرد که شرح آن موجود است.در پاسخ به این اظهارات مهدی امینی زاده و مجید حاجی بابایی دو تن از اعضای فعلی تحکیم وحدت در همان روزنامه دو مطلب جداگانه به چاپ رساندند که از نظر نگارنده تند ترین فرازش آن بود که عملکرد تحکیم وحدتی را که شکوری راد و همراهانش در حزب مشارکت در سال های اغازین انقلاب در آن عضویت داشتند را به نقد کشید و عملکرد آن را عامل جدایی جنبش دانشجویی از روشنفکری دینی دانست و آن تحکیم را تمام شده تلقی کرد و تحکیمی جدید را که مجددا با روشنفکری دینی و به ویژه دکتر عبدالکریم سروش ارتباط تئوریک دارد را جریان واقعی تحکیم دانست.در کنار این مطلب به مواردی مانند انقلاب فرهنگی و اشغال سفارت نیز اشاره کرد.
خرده ای که امروز از فراگیرترین تشکل سیاسی دانشجویان توسط سلف آنان در مشارکت گرفته می شود این است که چرا انزوای سیاسی گزیده اید و دوری از قدرت شما باعث رکود و در نهایت باعث حذف شدن از صحنه اجتماعی است که به تبع آن محو شدن از عرصه سیاسی را در پی خواهد داشت.مشارکت اکنون از نقطه ای این نقد را مطرح می کند که در گذشته ای نه چندان دور خود به همین عمل دست یازیده بود.هنوز انقدر از بهمن و اسفند سال گذشته دور نشده ایم که غبار فراموشی بر وقایع آن بنشیند چه آن که تحصن 26 روزه نمایندگان در خانه ملت از آن دست اتفاقات سیاسی نیست که به سادگی به فراموشی سپرده شود.گروه های مخالف تحصن در جبهه دوم خرداد از ابتدا به رهبری مجمع روحانیون و به ویژه مهدی کروبی رئیس مجلس وقت با این حرکت نمایندگان که اکثرشان عضو فراکسیون مشارکت نیز بودند مخالف بودند هر چند تا زمان اعلام نتایج انتخابات سکوت پیشه کردند.بعد از آن اما با تندرو خواندن گروه های متحصن شکست خود را به پای آنان نوشتند.حزب مشارکت و سازمان مجاهدین در زمان انتخابت تا پای تحریم انتخابات نیز پیش رفتند.آیا این حرکت آنان مصداق انفعال سیاسی نبود.اگر به حداقل ها راضی بودند می بایست با ائتلاف با دیگر گروه ها به یک هدف حداقلی تاثیر گذار می رسیدند اما مشارکت بدون اینکه جوابی در خور به مخالفان آن عمل سیاسی بدهد خود امروز زبان ناطق آنان شده که این بار روی سخن با دفتر تحکیم وحدت است.اگر مشارکت به آنچه امروز در بیانیه شاخه دانشجویی خود عمل سیاسی در عرصه سیاست و یا به سخن امروزی تر به سیاست ورزی معتقد است چه عواملی باعث شد تا آن موضع را اتخاذ کند.اگر اساس سیاست ورزی است و منافع در آن سخن می گویند این چه عدم شرکت و تحصنی است که امروز این حزب در مجلس حتی یک کرسی در اختیار ندارد و اسم مشارکتی بودن نکته ای جهت حمله به وزیران وابسته به این حزب است.
دفتر تحکیم وحدت اما از با سابقه ترین تشکل های دانشجویی است که حتی از بسیاری احزاب سیاسی فعال تر در صحنه سیاسی کشور رخ می نمایاند.نمی توان منکر شد که این تشکل دانشجویی به سبب سیال بودن بدنه آن بیشترین ارتباط را با اجتماع دارد.حاجی بابایی از اعضای شورای مرکزی تحکیم وحدت مدتی قبل در نوشتاری راهکارهای تحکیم وحدت در انتخابات آتی ریاست جمهوری را تشریح کرد.در آن مقال وی در مورد استراتژی دوری از قدرت هم به طور جامع قلم راند.وی دوری از قدرت و نفی آن را سوی دیگر تایید وپیوستن به قدرتی دیگر دانست.آن نوشتار توضیح کاملی از این سیاست است.مضافا این که عمل سیاسی تنها در زمان انتخابات وجوب نمی یابد وتجلی فعال بودن تشکل آن نیست.شرکت در انتخابات یکی از راه های سیاست ورزیست و عدم شرکت در آن نافی عمل سیاسی نیست.
اما نباید از این نکته غافل شد که تحکیم و مشارکت مشترکات زیادی هم دارند که یکی از آنان جریان روشنفکری دینی است.مگر می شود نامی از روشنفکری دینی برد و از عبدالکریم سروش چشم بست که او در دهه اخیر پرچمدار آن است.عبدالکریم سروش که هم در کنگره سراسری حزب مشارکت شرکت می جوید و هم در جشنواره تابستانی پلی تکنیک حضور می یابد تا برای دانشجویان از جامعه اخلاقی سخن بگوید.هم تحکیمیان دیروز که امروز در حزب مشارکت دور هم آمده اند اندیشه خود را وامدار اویند و هم تحکیمیان امروز مدعی برقراری ارتباط مجدد با روشنفکری دینی و سمبل آن عبدالکریم سروش هستند.دکتر سروش که تلاش وافری در عقلانی شدن فضای سیاست در ایران می کند در زمینه مشارکت سیاسی و یا عدم آن هم نظراتی بیان کرده است.وی چندی پیش در کوتاه سخنی استدلالات هر دو طیف را عقلانی و قابل تامل دانسته است.وی نه عدم مشارکت را تجویز و نه تشویق به مشارکت سیاسی کرده است.در واقع دکتر سروش به شاگردان خود قدرت انتخاب بین این دو گزینه داده است که می توان در هر دو فعال ظاهر شد.چون به جای عدم مشارکت در انتخابات می توان در عرصه فعالیت های اجتماعی چالاک ظاهر شد.اکنون حزب مشارکت و تحکیم وحدت این دو شاگرد روشنفکری دینی می توانند هر کدام راهی جداگانه برگزینند و آن را طی کنند تا شاید یکی از این دو راه موثر واقع شود و شاید هم مانند مسابقه طناب کشی باشد که یک سر طناب در دست تحکیم و سر دیگر آن در دست مشارکت است که در نهایت یکی به دیگری خواهد پیوست.
و چه بهتر است که حزب مشارکت این فرصت را به دو شقه دفتر تحکیم وحدت بدهد تا خود به رفع مشکل و اختلاف بپردازند که در نظر دکتر سروش هم ایجاد عدالتخانه دانشجویی به جای پارلمان دانشجویی بسی مفید تر و تجربه اندوز تر خواهد بود.

* * *
این مطلب در خبر نامه گویا هم منتشر شد.لینک
* * *
این قسمت از نوشته روز پنج شنبه به این پست اضافه شد
دوستانی که کامنت گذاشتند و از ارتباطی که در مقاله فوق بین تحکیم وروشنفکری دینی و سروش نگاشته ام تشکیک کرده اند باید بگویم که اساس نوشته من بر پایه ادعای مهدی امینی زاده و مقاله اش در روزنامه شرق است که لینکش را هم در متن مقاله آورده ام.در ضمن روزنامه شرق در شماره روز چهارشنبه مطالبی در این مورد به چاپرساند.لینک.البته باید بگویم باب مباحثه در این مورد باز است و شخصا از صحبت در این مورد استقبال می کنم
یک قسمت از نوشته علی افشاری در شرق را انتخاب کرده ام که برایم جالب به نظر می رسید
اگرچه نگارنده در شرايط حاضر، آماده سازى نيروهاى اجتماعى و جامعه مدنى و برخورد فعال جهت شكل گيرى برنامه و راهبرد سياسى نوين در چارچوب اصلاح از بيرون ساختار قدرت را مفيد و مقدم مى پندارد، اما معتقد است كه كناره گيرى موقت از سياست و اشتغال مفيد و كارآمد به امور شخصى، حرفه اى و اجتماعى در راستاى خدمت به مردم و ميهن و حتى برخورد منفعلانه بر تداوم حركات و فعاليت هاى بى ثمر رفورميستى و اصلاح از بالا مقدم است

| هادی | 8:18 AM |