کـومـه

<وب نویسه هایی از فرهنگ, سیاست و اجتماع>

خانه | پست خونه | | XML |

ساکنان تپل پادگان

این چند وقت به اجبار در حال گذران خدمت هستم. به قول بعضی ها مالیات عمر یا خدمت زیر پرچم یا اجباری یا هر چیز دیگه ای که معنی یه نوعی بیگاری و علافی بده. به قول یکی از رفقا حالا ما اگه خدمت نمی اومدیم به کجای دنیا بر می خورد؟
اما دو ماه آموزشی و الان که توی پادگانم یه چیز مشترک داشت. از مجموعه حیوانات و جانورهایی که تو محدوده های نظامی عبور می کنن و زندگی می کنند گربه هاش برام خیلی جذاب و جالبند هر چند زیاد بهداشتی هم نیستند. گربه های پادگان اغلب چون آدم زیاد می بینند و یه جورهایی دست آموز و لوسند راحت به شما نزدیک می شند و اگر شما هم به اون ها نزدیک بشید نباید انتظار رم کردن ازشون داشته باشید چو به عبارتی اصلا شما رو عددی حساب نمی کنند. بیشتر این گربه ها چاق و فربه هستند طوری که بیشتر شبیه گربه وحشی هستند. نا سلامتی از تیره گربه سانان هستند. غذای پادگان معمولا با تمام آمارهایی که گرفته می شه زیاد میاد یا اینکه آنقدر کیفیت بالایی داره که فقط به درد گربه ها می خوره.به همین دلیل هم این گربه ها حسابی پروار میشن. هم پروار میشن هم پررو. یه بار که توی خوابگاه بودیم یه گربه با کلاس اومد تو و راحت یه گوشه نشست، انگار نه انگار که محل زندگی آدمهاست.بعضی وقتها هم اذیت میشن.خودم یه گربه رو دیدم که دم نداشت. بعد کاشف به عمل اومد که افسر نگهبان وقت دم این گربه رو بریده بود.
خلاصه این که اگه می خواهید گربه تون پروار بشه بفرستینش پادگان.

Labels: اجباری

| هادی | 7:05 PM |

تصمیم

آدم ها در طول زندگی خود در موقعیت های مختلفی قرار می گیرند. این کنش های زندگی است که انسان را به واکنش می رساند. هر واکنشی هم محصول تصمیم خاص خود است. همانطور که انسان های مختلف در موقعیت های گوناگون تصمیمات مخصوص به خود را اتخاذ می کنند، به همان میزان هم دلایل و استدلالات خود را دارند.
اگر تصمیم نگیرید حتما برایتان تصمیم میگیرند. این موقعیت های مختلفند که لحظه به لحظه از ما گذر می کنند. شاید کسی صبر و سعه صدر تجویز کند اما همین صفت نیکو چون از حد خود بگذرد دیگر نه تنها حسنه نیست بلکه خطایی جبران ناپذیر می شود. صبر مفرط با بی عملی یکسان است و آن زمان است که برایت تصمیم می گیرند. انفعال نهایتا شما را سر جایتان می نشاند تا ببینید که چطور با شما بازی خواهند کرد. تصمیم گیری شجاعت می خواهد و بصیرت. بصیرت تا بسنجی تمام جوانب و شرایط را و شجاعت تا در مقابل تصمیمی که خود گرفته ای خویشتن را مسئول بدانی. اگر منتج به خیر شد فبها المراد و اگر نشد خود را مقصر بدانی.مانند برخی بی عمل نق زن نباشی که فقط تجویز کنند بدون عمل.
اما مقدمات اخذ تصمیم چیست؟ مشاوره کجای این پروسه قرار دارد؟ فرق مشاوره با کسب تکلیف چیست؟
این ها سوالات من است. سوالاتی کلی که اکنون برایم پر رنگ تر از گذشته اند. چه در امور خرد چه کلان.
ذهنم مشغول است.

Labels: شخصی