تلاش تاکنون بی ثمر
دیر زمانیست که در این خانه ننوشتم. کومه محقر من که روزی امید من بود. روزهایی که به خاطرش می نوشتم و می خواندم. اما این روزها که همه چیز دست به هم داده تا از آن دور باشم. هر از چند گاهی، شاید ماهی سه چهار بار، سری به اینترنت و دنیای دوست داشتنی وبلاگ ها بزنم. نمی خواهم و دوست ندارم این سرگرمی جدی برایم به نوستالوژی تبدیل شود. این تلاش های یک وبلاگ نویس است که در تغییرات ناگهانی قرار گرفته و تجربه می کند شرایط جدیدی را. روزها را به خدمت مثلا مقدس می گذراند و لحظه های تنهایی را می گذراند.زمان هایی را که می بیند و پرپر شدنش را با تمام ذره ذره وجودش حس می کند. سرگردان و حیران بین رفتن و نرفتن، تغییر و ثبات، پذیرفتن شرایط نامطلوب جدید و تسلیم شدن یا ایستادن و مبارزه تا تغییر همان شرایط. اطرافیان می گویند مانند همیشه. تغیرات نیک و بد را. اما این منم که به نظاره نشستم تا ببینم که این اجتماع وحشی سرکش با من چه خواهد کرد. من، این موش آزمایشگاهی که غوطه ور در سطح آب با هر اراده ای به جبر جزر و مد بالا و پایین می روم.چرا سیاهم؟ و منفی؟ کی تمام می شود این دوران دوری و انزجار از خود؟
Labels: شخصی
| هادی | 11:35 AM | |
|
|
| :لینک دوستان: |
|---|
.:: تیتر آخرین اخبار ::.
:آرشیو نوشته ها:
July 2004 August 2004 September 2004 October 2004 November 2004 December 2004 January 2005 February 2005 March 2005 April 2005 May 2005 June 2005 July 2005 August 2005 September 2005 October 2005 November 2005 December 2005 January 2006 March 2006 April 2006 May 2006 June 2006 July 2006 August 2006 September 2006 October 2006 December 2006 January 2007 February 2007 March 2007 April 2007